گرد باد

کوله بار عشق تو را من میگذارم بر زمین بار عشق تو بر دوش کشیدن سنگین است,جان فرساست, در زیر این کوله بار سنگین شکسته ام, خسته ام و خستگی روحم از صبوری عشقم بزرگتر است عشق تو گرد بادیست من تکیه بر باد داده ام  در گلویم انچنان بغضی  نشسته که هیچ گریه ای از سر بازش نمیکند رو به روی دری گشوده به نا کجایی نشسته ام تمام زندگی ام چون ایینه ای در دستم میشکند و این گونه است که زندگی میگذرد در هر گذری چاهی در کمین و به دنبال ان افتادنی سنگین چگونه زیستم  این همه درد را و چگونه بر دوش کشیدم بار سنگین تحمل را عشق تو گرد بادیست من تکیه بر باد داده ام.