پـــشــت ســر2

من در غروبی سرد به دنبال اتشی,چراغی خیابان های خاکستری را پیمودم 

و رفتم رفتم رفتم تا به انتها انجا که هیچ چیز نبود جز تکرار سکوت  

و انعکاس افکارم بر دیوار هوا و ریزش بی امان عشق اری ریزش بی امان عشق 

از جدار سفید قلبم 

من شکست خویش را دیدم و خواب های اشفتگی را آزمودم  

من از شهر حادثه گذر کردم واز غروبی دلتنگ گذشتم از روزی عبوس عبور کردم  

و رفتم و رفتم تا ابتدا  

انجا که زمین چرخش اغاز کرده بود ونطفه شکل بسته بود و فرشته به سجده افتاده بود  

و خاک در خود در خود شکفته بود  

و ابی اسمان بر موج دریا نشسته بود و دست افتاب سایه تاریکی را شکسته بود 

و در انجا خود را دیدم ایستاده بر تپه ای سبز چشم دوخته صبح روشن رو به رو  

و به فردایی که در راه است و به خود گفتم  

پشت سر را نگاه نمیکنم دیگر 

نه نگاه نمیکنم دیگر...