نــیــــمکتـــــــ خـالیـــــــــ

چند خط سکوت ...

نــیــــمکتـــــــ خـالیـــــــــ

چند خط سکوت ...

هوای باغ پاییزم

هوای باغ پاییزم،شکفتن رفته از فالم،زدم سر بس که بر دیوار تکیده در قفس بالم.چنان بی یاور و یارم چنان بیگانه با خویشم،که حتی سایه ام دیگر نمی آید به دنبالم.

edwin یکشنبه 8 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 21:06

نظرات 8 + ارسال نظر

هانیه

دوشنبه 9 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 17:43 http://www.haninoosh.blogfa.com

الهی ادوین اینقد دیگه تنها؟؟؟
چه دل پر دردی!!!!!
وقتی مطلباتو میخونیم تا یه هفته افسردگی میگیریم

نورا

دوشنبه 9 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 18:25

شاید نشود به گذشته بازگشت و یک آغاز زیبا ساخت ، ولی میشود هم اکنون

آغاز کرد و یک پایان زیبا ساخت . . .

به به ممنون

سوگل

دوشنبه 9 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 21:14

من و تو دو تا پرنده .. تو قفس زندونی بودیم
جای پر زدن نداشتیم .. ولی آسمونی بودیم

ابر و بارون‌و می‌دیدیم .. اما دنیامون قفس بود
چشم به دوردستا نداشتیم .. همینم واسه ما بس بود

اما یک روز اونایی که .. ما رو با هم دوست نداشتن
تو رو پر دادن و جاتم .. یه دونه آینه گذاشتن

من خوش‌باور ساده .. فکر می‎کردم رو‌به‌رومی
گاهی اشتباه می‌کردم .. من کدومم تو کدومی

با تو زندگی می‌کردم .. قفس تنگ و سیاه‌و
عشق تو از خاطرم برد .. عشق پر زدن تا ماه‌و

اما یک روز باد وحشی .. رویاهام‌و با خودش برد
قفس افتاد و شکست و .. آینه افتاد و ترک خورد

تازه فهمیدم دروغ بود .. دنیایی که ساخته بودم
دردم از اینه که عمری .. خودم‌و نشناخته بودم

تو تو آسمونا بودی .. با پرنده‌های آزاد
من تن‌خسته رو حتا .. یه دفعه یادت نیفتاد

حالا این قفس شکسته .. راه آسمون شده باز
اما تو قفس نشستم .. دیگه یادم رفته پرواز